“…of andere echte familie!”
Ehm…
Vol ongeloof hapte ik naar adem.
En het was niet de laatste keer: ik kreeg van verschillende personen zulke reacties. Lieve, intelligente en warme personen die dicht bij me staan. Ze bedoelden het goed. Maar snappen ze eigenlijk wel hoe kwetsend zo’n opmerking is?
De reacties op mijn verdriet hebben me verrast.
20886 keer gelezen.
In de Media, PalvoorU, Partnerperspectief
Deze week verscheen een partnerinterview met mij en Anna in de nieuwe Pal voor u – het jaarlijkse magazine over palliatieve zorg voor patiënten en naasten. Theone Joostensz heeft drie uur interviewmateriaal weten te distilleren tot een stuk waar we trots op zijn! Omdat het magazine niet zomaar in een kiosk te koop is, reproduceren we de rubriek Patient & Partner hieronder.
Anna (35) liep al een tijdje rond met burn-outklachten. Dachten zij en haar man Bram (39). Tot ze een foto liet maken. Ze bleek ongeneeslijke longkanker te hebben. “Toen ik mijn diagnose kreeg, kwam er een golf van rust over me heen.”
11035 keer gelezen.
Tijdens een overstroming zit een man op zijn dak. De schipper van een passerende reddingsboot biedt aan om hem mee te nemen, maar hij zegt: “Niet nodig, ik vertrouw erop dat God mij redt”. Vervolgens arriveert een reddingshelikopter. Maar met het water inmiddels al aan zijn lippen zegt hij weer: “Nee dank je, ik heb vertrouwen in God”. Niet veel later verdrinkt hij. In de hemel aangekomen vraagt hij verontwaardigd: “Waarom ben ik niet gered?!”. “Hoezo?”, antwoordt God, “Ik heb nog wel een boot én een helikopter gestuurd!”.
12369 keer gelezen.
Leed onder de Loep, Vragenlijst
Leven en lijden gaan hand in hand. Die eenvoudige constatering is de eerste van de Vier Nobele Waarheden die de basis vormen van alle boeddhistische leringen. De overige drie gaan over de oorzaken van leed en hoe je je er vrij van kunt maken, maar alles begint bij het erkennen van het bestáán van leed. Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Hoe vaak praat jij over het leed dat je ervaart? En wanneer je aan een kennis terloops “alles goed?” of “hoestie?” vraagt, krijg je dan een echt antwoord? Wíl je dat überhaupt wel?
4390 keer gelezen.
De kankerkaart in mijn zak blijkt zo krachtig dat ik ‘m niet eens hoef te spelen.
Niemand die op me rekent voor een feestje.
Niets om uit te leggen.
En natuurlijk alle begrip.
Heerlijk.
Als ik wel acte de présence maak, dan wordt dat extra gewaardeerd.
Ik ben er maar wat comfortabel mee. Net als met de onesie die ik sinds kort heb ontdekt. Onze aanloopkat ziet me als een wandelend dekentje om te kneden. Dat is minder aangenaam, die nageltjes dan.
“Voor wie moet ik me omkleden, ik voel me hier toch lekker in?” Mijn lief gaf me een blik terug die ik direct begreep.
15108 keer gelezen.
Voordat een ‘carrière’ een opeenvolging van dienstverbanden was, betekende het ‘racebaan’. De afgelopen tijd voelde het meer zoals dat laatste: rondjes rennen en ingehaald worden door collega’s, om uitgeput weer te eindigen waar ik begon.
Toch voelde het ooit anders. Ooit beklom ik zonder haast of zorgen de onzekere academische ladder. Studeren, promoveren, een serie tijdelijke postdoc contracten die me de kans gaven om mijn publicatielijst uit te breiden: allemaal in de hoop dat ik ergens een vast contract zou krijgen. Maar ja, toen kreeg mijn vrouw kanker en leek de finish van mijn carrièrerace ineens – veel sneller dan ik ooit had gedacht – in zicht.
57780 keer gelezen.
nieuwe rituelen, Samen, Uitgelicht
Mijn muziekbeleving is anders nu.
Er komen als vanzelf vragen in me op wanneer ik een nummer hoor.
Een voorbeeld.
Ik zit in de auto en word geraakt door een liedje op de radio.
Bam, vraag één: is het geschikt voor mijn uitvaart? Misschien wel…
Hoppa, daar is vraag twee al: wat triggert me precies in het nummer?
Even beter luisteren…
Ik shazam het en laat het even gaan.
Irritant eigenlijk, mijn automatische vragen verpesten soms de muziek.
Maar er kan ook iets moois uit voortkomen.
28864 keer gelezen.
Eindhoven, 31 december 2015
Lieve zelf,
Wat een jaar heb je gehad. In een updatemail aan je vrienden vergeleek je de contrasten van 2015 met een soap, die je ‘Trubbels & Bubbels’ noemde. Op het dieptepunt lag je op het randje van de dood en het hoogtepunt was trouwen met de liefde van je leven.
Je bent er nog, en hóe. Ik ben trots op de manier hoe je hiermee om gaat. Je zegt wel altijd dat het geen keuze is, maar ondertussen richt je je toch maar mooi op de dingen die je nog wel kan. Alsof je leeft in het lichtpuntje in het donker…
112586 keer gelezen.
Zou jij naar een tentoonstelling over kanker willen gaan? Nee? Nou, ik ook niet. Dit is het verhaal van hoe Anna me erin luisde en ik daar achteraf gezien eigenlijk heel blij mee ben.
Het was weer Dutch Design Week en Anna en ik bezochten, net als vroeger, diverse locaties van het Eindhovense designfestival. Dat dat weer kón, stemde me vrolijk: door Anna’s ziekte was de afgelopen jaren de klad gekomen in onze traditie. Ons favoriete onderdeel is steevast de Graduation Show waarin studenten van de Design Academy hun afstudeerwerk etaleren. Je vóelt daar de energie van de jonge garde en dat levert vooral amusante luchtfietserij op maar hier en daar ook een geweldig concept. Voor mij staken er twee bovenuit.
10227 keer gelezen.
Aan het woord, Hoofdzaken, Kopzorgen, Lijstjes, Samen
Tijdens mijn laatste controle deed dokter D. een bekentenis: “Collega’s vroegen zich af waar ik mee bezig was. Je was zó ziek…”
…in gedachten maakte ik haar zin af: zó ziek dat ze het beter vonden om de behandeling te staken.
Maar dokter D. en haar team zetten door. Ze onderwierpen me begin dit jaar aan een serie van op-goed-geluk behandelingen omdat we met de rug tegen de muur stonden. Ik realiseer me nu dat ze tijd aan het rekken waren, want achter de coulissen maakte D. zich sterk om een nieuw medicijn voor mij te regelen: mijn laatste redmiddel, dat nog niet op de markt was.
Het lukte. Een wonder. Terwijl ik me er al bij neergelegd had.
Ik loop weer vrolijk rond.
In mijn bonus-bonustijd.
Fijn om een voorbeeld te zijn van hoe het óók kan.
8408 keer gelezen.
