Anna-Eva
Ooit had ik een hekel aan mijn naam achter het streepje, maar nu is ‘ie terug. Soms ben je er ineens aan toe: net als met dit blog zet ik stappen die ik eerder niet had kunnen verzinnen. Door een plotselinge diagnose waar je U tegen zegt, was de toekomst die ik voor mezelf had bedacht pats-boem-weg. Maar net als met alle dingen komt er dan weer iets voor in de plaats. Laat ik even bij het begin beginnen.
Mijn naam is Anna-Eva (1981) en ik woon samen met mijn lief in het zuiden des lands. Na een zomervakantie (2013) met hevige spierspanningsklachten en fysiotherapie stuurde mijn huisarts me niet naar een burn-out coach maar naar het ziekenhuis. Een aantal noodgrepen en onderzoeken verder kwam de onvoorstelbare diagnose van longkanker in een vergevorderd stadium. Als jonge vrouw die nooit gerookt heeft, is dat vooral vette pech. De zogenaamde egfr-mutatie – het foutje, bleek de veroorzaker van mijn kanker. Ik heb twee keer écht kantje boord gelegen en ben gelukkig weer opgekrabbeld. Een wonder dat één pilletje per dag mijn toestand redelijk onder controle heeft.
Van in control zijn kun je eigenlijk niet spreken, althans niet van de definitie die de meesten eraan geven. Dat maakt het precies zo typisch want ik voel me tegenwoordig, juist ondanks alle onzekerheden, meer in controle dan ever. Kennelijk heeft mijn houdbaarheid, die eigenlijk al over de datum is, ervoor gezorgd dat ik onbelangrijke zaken beter herken en dat ze er niet meer zo toe doen. Dat maakt het leven kostbaarder, verdrietiger, interessanter, eerlijker, grappiger, intenser, want ik kijk er met andere ogen naar. Anna 2.0
Het is hip om jezelf een bepaalde lifestyle aan te meten. Helaas is ernstig ziek zijn er zo één waar je niet voor kiest maar die je overkomt. Als voormalig docent kunstvakken, levensbeschouwing en student humanistische vorming kan ik daar een (on)gezonde dosis fascinatie voor opbrengen. Mijn nieuwe status laat mij opnieuw onderzoeken hoe dingen werken. Net als andere pechvogels, hun omgeving en eigenlijk iedereen die iets heftigs moet verwerken. Toch jammer, en misschien wel onnodig, dat ieder voor zich telkens opnieuw het wiel moet uitvinden. Ziek zijn, hoe doe je dat? Een vraag die ik mezelf blijf stellen én de gedachte waar vanuit dit blog is ontstaan.
Regelmatig struin ik het internet af om uit te vogelen hoe andere kankerpatiënten met hun ziekte omgaan. Ik vind het geweldig om te merken dat steeds meer mensen open zijn over hun ziekte en een inkijkje in hun leven willen geven. Maar ik mis vaak het praktische, het: Hoe dan? Met dit blog wil ik dus een vergrootglas leggen op (creatieve) oplossingen, hoe klein ook. Leven met kanker minder ingewikkeld maken en verbondenheid opzoeken, daar ga ik voor en schrijf ik over.
Mijn man (Bram), schoonzus (Femke) en vormgever (Anneke) helpen mij achter de schermen met de uitvoering. Ik voel me ontzettend gesteund door de mensen om mij heen, hierdoor kan ik beter ziek zijn.
Mocht je als lezer goede ideeën hebben voor op dit blog, of wil je privé ergens op reageren, mail me dan via
Anna-Eva
