Gisteren zou onze vierde huwelijksverjaardag zijn geweest – de zijden bruiloft. Ik vind ‘zijde’ een passende analogie voor Anna’s boodschap: kwetsbare maar zachte, glansrijke en waardevolle materie, gemaakt door een rups voordat die zich ontpopt tot vlinder. ‘Je kunt alléén in contact blijven als je kwetsbaar durft te zijn,’ schreef ze ooit.
Door: Bram
5723 keer gelezen.
“Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik nog nieuwe vrienden zou maken,” zeg ik. Vriendin V. kijkt me lachend aan.
“Oh echt?”, zegt ze. “Want dat heb je mij tien jaar geleden anders ook heel duidelijk gemaakt.”
“Serieus?”
“Jep. Je wilde wel thee met me drinken maar ik moest er vooral niets van verwachten,” antwoordt ze. Ik schrik. Een beetje dan.
Door: Anna - Eva
7669 keer gelezen.
De kankerkaart in mijn zak blijkt zo krachtig dat ik ‘m niet eens hoef te spelen.
Niemand die op me rekent voor een feestje.
Niets om uit te leggen.
En natuurlijk alle begrip.
Heerlijk.
Als ik wel acte de présence maak, dan wordt dat extra gewaardeerd.
Ik ben er maar wat comfortabel mee. Net als met de onesie die ik sinds kort heb ontdekt. Onze aanloopkat ziet me als een wandelend dekentje om te kneden. Dat is minder aangenaam, die nageltjes dan.
“Voor wie moet ik me omkleden, ik voel me hier toch lekker in?” Mijn lief gaf me een blik terug die ik direct begreep.
Door: Anna - Eva
16790 keer gelezen.
nieuwe rituelen, Samen, Uitgelicht
Mijn muziekbeleving is anders nu.
Er komen als vanzelf vragen in me op wanneer ik een nummer hoor.
Een voorbeeld.
Ik zit in de auto en word geraakt door een liedje op de radio.
Bam, vraag één: is het geschikt voor mijn uitvaart? Misschien wel…
Hoppa, daar is vraag twee al: wat triggert me precies in het nummer?
Even beter luisteren…
Ik shazam het en laat het even gaan.
Irritant eigenlijk, mijn automatische vragen verpesten soms de muziek.
Maar er kan ook iets moois uit voortkomen.
Door: Anna - Eva
31078 keer gelezen.
Aan het woord, Hoofdzaken, Kopzorgen, Lijstjes, Samen
Tijdens mijn laatste controle deed dokter D. een bekentenis: “Collega’s vroegen zich af waar ik mee bezig was. Je was zó ziek…”
…in gedachten maakte ik haar zin af: zó ziek dat ze het beter vonden om de behandeling te staken.
Maar dokter D. en haar team zetten door. Ze onderwierpen me begin dit jaar aan een serie van op-goed-geluk behandelingen omdat we met de rug tegen de muur stonden. Ik realiseer me nu dat ze tijd aan het rekken waren, want achter de coulissen maakte D. zich sterk om een nieuw medicijn voor mij te regelen: mijn laatste redmiddel, dat nog niet op de markt was.
Het lukte. Een wonder. Terwijl ik me er al bij neergelegd had.
Ik loop weer vrolijk rond.
In mijn bonus-bonustijd.
Fijn om een voorbeeld te zijn van hoe het óók kan.
Door: Anna - Eva
9171 keer gelezen.
Omgaan met het feit dat ik niet meer beter word, is mijn core business.
Veel vrienden vinden het fascinerend hoe ik met sjeu kan vertellen wat ik meemaak. Ik kijk mijn kanker aan, zodat ik verder kan.
Het is mijn verwerkingsstrategie om informatie te verzamelen. Ik wilde weten hoe anderen met dezelfde diagnose ermee omgingen. Ik ventileerde dit tijdens een consult bij mijn oncologieverpleegkundige en kreeg een folder mee van een inloophuis in de buurt.
Daar had ik nou echt geen trek in. “Ik ben geen droeftoeter op zoek naar dagbesteding en klets”.
Ahum…
Door: Anna - Eva
16458 keer gelezen.
Hoofdzaken, Leed onder de Loep, Samen, Vragenlijst
Mijn fascinatie is alleen maar toegenomen nu ik zo ziek ben. Het boeit me mateloos hoe mensen met elkaar omgaan. Ik herken de onzekerheid bij anderen om contact met mij op te nemen. De twijfel bij mijzelf om van me te laten horen. Alsof we met z’n allen ineens zijn vergeten hoe we van tevoren met elkaar omgingen.
De adem inhouden, niet met de ogen knipperen, wegkijken.
De hintjes van spanning die mensen mij onbewust laten zien bij een ontmoeting. Roep ik het over me af, of doet mijn situatie dat? En wat maakt dat eigenlijk uit?
Het doet me iets. Ik word er weleens nijdig van.
Door: Anna - Eva
9203 keer gelezen.
Hoofdzaken, Samen, Vragenlijst
“Ik ben blij dat je contact opneemt!”, zei hij.
Hij klonk opgelucht.
“Ik heb wel duizend keer met mijn telefoon in mijn hand gestaan.”
En getwijfeld, dacht ik meteen.
“Ik heb echt wel aan je gedacht.”
Met schaamte? vroeg ik me af.
Zo nu en dan heb ik dit soort gesprekken. Dat krijg je er gratis bij wanneer je ziek bent. Ingewikkelde verstandhoudingen, terwijl contact eerder gewoon liep zoals het liep. Prima.
Door: Anna - Eva
19998 keer gelezen.