Hoofdzaken, Samen, Vragenlijst

Waarom drempels alleen in je hoofd hoog zijn (en in de weg staan van vriendschap)

4 nov, 2015  

“Ik ben blij dat je contact opneemt!”, zei hij.
Hij klonk opgelucht.

 “Ik heb wel duizend keer met mijn telefoon in mijn hand gestaan.”
En getwijfeld, dacht ik meteen.

“Ik heb echt wel aan je gedacht.”
Met schaamte? vroeg ik me af.

Zo nu en dan heb ik dit soort gesprekken. Dat krijg je er gratis bij wanneer je ziek bent. Ingewikkelde verstandhoudingen, terwijl contact eerder gewoon liep zoals het liep. Prima.

Ik wil laagdrempelig zijn voor anderen. Ik communiceer vaak over het communiceren. Want dat doe je, als je beter weet.

Je reikt je hand uit.

Alleen…soms verslap ik een beetje. Heb ik geen zin. Of heb ik geen benul. Omdat ik dacht dat we dié schroom al voorbij waren. Denken voor een ander: het gaat zo vlot dat je bijna niet door hebt dat je er naar handelt.

Of niet handelt. Dus.

Struikelen

Een tijd geleden had B. wél zelf contact opgenomen. Voor zijn initiatief gaf ik hem toen een compliment, want dat durft niet iedereen.

Maar sindsdien was de spanning hoog opgelopen. Twijfelend met zijn telefoon in de hand, heeft hij me niet gebeld.

Duizend keer niet.
Ook geen whatsappje of mailtje.
De drempel was te hoog.

Bij toeval las ik over een expositie over kanker die hij als mediadesigndocent met studenten georganiseerd had.
“Hoezo weet ik dit niet?”, was mijn eerste gedachte. Ik kon me niet voorstellen dat hij bij het organiseren van de expo en symposium niet aan mij gedacht had. Misschien kwam het wel te dichtbij?

Ik appte hem. Hij belde meteen.

Schermafbeelding 2015-10-24 om 14.07.29

Leren²

Een parallelproces voor B. Hij had een studieblok lang studenten begeleid die kanker bespreekbaar moesten maken. Maar contact opnemen met mij, durfde hij niet.

B. vertelde me dat hij heel bewust heeft geprobeerd het thema buiten zijn eigen deur te houden. Hij wilde de studenten vooral ondersteunen. Persoonlijk betrokken zijn bij hún verhaal. Dat was al heftig genoeg.

Ik denk dat de drempel tussen mij en B. nu echt weg is. De situatie heeft op ons beide indruk gemaakt. Als we langer hadden gewacht, waren er misschien geen keuzes meer om te maken. Dan was het de envelop met zwarte rand, die de drempel in het hoofd had vervangen door spijt.

Die middag ben ik gaan luisteren en kijken. Vriendin K., hoogzwanger en wel, ging spontaan met me mee. Het was een vrolijk weerzien van studiegenoten. Dat ontroerde me nog het meest.

Pinpoint emotions / Fontys Factory (photo credit: Bram)

Maar wat als het niet zo’n inkopper is?

Dan zoek ik beter. Ik bestudeer het probleem vanuit meerdere kanten. Stel het vragen. Met aandacht. Én liefde.

“Hoe lang doe je over een whatsappje aan mij?”

“Als je niet weet wat te zeggen, waarom zeg je dát dan niet?”

“Ben ik veranderd in ons contact?”

“Waar heb jij behoefte aan?”

“Moeilijke vraag hè?”

Ik pak het probleem dáár vast waar ik grip krijg.

Auw. Beet!

Niet dralen

Zet de eerste stap. Desnoods een kleintje, om alvast op weg te zijn.
Doe dit resoluut en to the point, zodat je geen ruimte laat voor twijfel en in-bochten-gewring.

Dát zorgt voor het betere contact.

P.S. Aarzel je om te reageren op dit bericht? Denk je dat jouw reactie niet mooi genoeg is voor mij?

Klik dan op dit [simple_tooltip content=’Doe het!’]contact2[/simple_tooltip]

Anna - Eva Door:

, , , , , ,




22 Responses

  1. Hera schreef:

    Mooi hoor Anna, ik ga morgen verder op je site, heb nu alleen het verhaal van B. gelezen.
    alle liefs enne, gelukkig weet ik wel altijd wat te zeggen en zo niet dan is een blik tussen ons al goed. x
    Mooie website, complimenten!!

    • Anna - Eva schreef:

      Ja, alles moet gelezen worden! En checkout de plaatjes, die verschieten naar kleur (bij mouse-over).
      Bij jou ben ik thuis Hera. Groetekus

  2. @tips_bij_kanker schreef:

    Mooi initiatief en mooi doel: je eigen zoektocht voorleven. De kansen om ziek zijn hanteerbaarder te maken delen. Knap. Mooi gezegd en goed bedacht. En de uitvoering gaat met jou mee groeien. Daar ga ik vanuit 😉 Want mijn ervaring is in ieder geval dat mijn blog mijn ziek zijn lichter maakt.

    Dat contact met vrienden: zooooo lastig. Ik had voordat ik ziek werd vooral vrienden die niet goed zijn in contact onderhouden. Zo trouw als maar zijn kan, maar geen initiatief. Moest ik die vriendschappen herwaarderen omdat ze stil bleven? Ik besloot uiteindelijk van niet. Ik zette de eerste stap. Niet alleen in contact, maar ook in uitleg hoe het voor me was. Maar ik ontdekte ook dat ik wel kan beslissen dat ik niet wil dat het me kwetst. Dat doet het wel. Door hun stilte-gewoonte is de keuze daar overheen te stappen áltijd aan mij. Niet alleen toen, nu nog steeds. Het blijft werken. De vrienden waarbij dat wel vanzelfsprekend gaat koester ik.

    Helaas bevinden veel vriendschappen zich niet (zomaar) op dat metaniveau waarop je elkaar voor honderd procent ziet en waardeert. Ik vind het knap dat jij die vriendschappen wel opgebouwd hebt en opbouwt!

    • Anna - Eva schreef:

      Daarom trok jouw site me ook zo aan, vergelijkbaar initiatief!
      Meta-communicatie, das ook niet echt gezellig, maar het maakt de weg vrij. Ik heb nooit echt verwachtingen gehad bij vriendschappen, daardoor kon ik me aangenaam laten verrassen. En ja, ik kom erachter dat ik mooie mensen om me heen heb verzameld 😉

  3. Nicole schreef:

    Lieve Anna,

    Prachtig geschreven je eerste geposte blog. Herkenbaar en leerzaam voor velen. Ik verheug me op de komende blogs en op alle mooie momenten die we nog met elkaar gaan delen.
    💋

  4. Anneke schreef:

    Mooie blog Anna. X

  5. Anna - Eva schreef:

    ThanX! Ik heb goed advies gehad…

  6. Marloes schreef:

    Mooi geschreven! wat fijn dat dat ie online is. ***Trots*** XXX

  7. Anna - Eva schreef:

    Boxxx
    Dank (Mar)Loes

  8. ineke schreef:

    Vind het geweldig zo als jij alles kunt zeggen merk nu al dat er mensen zijn die mij uit de weg gaan omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen

    • Anna - Eva schreef:

      Hoi Ineke, bedankt voor je reactie! Heel logisch dat mensen moeilijke dingen uit de weg gaan. Doe ik ook vaak. Maar als het over contact gaat, is het vooral zonde hè.

  9. simone schreef:

    Sprekend verhaal, een mooi voorbeeld van Hoest?ie. Goed bezig vrouwke, ik ben benieuwd naar de blogs die komen gaan.

  10. Marielle schreef:

    Super trots op jou!!! Mooie site en heel herkenbaar. Thx voor het kaarsje. Ik ga snel verder op je site😘😘😘😘

  11. Marije schreef:

    Wauw.. Zo glas- en glashelder. Eerlijk ook, in hoe je je omgeving helpt de drempels af te breken. Ik herken de schroom die je beschrijft, en ben elke keer weer dankbaar als ik (hoe bang ook), tòch schuchter de drempel over schuifel.
    Ik blijf je graag volgen :-).

  12. Anna - Eva schreef:

    Het helpt mij om er een project van te maken 🙂
    Mijn lief zei laatst over contact met iemand: “ik stel mijn reactie uit omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Dús ik moet iets zeggen!”

  13. Marlieke Dekker-Putmans schreef:

    Hoi Anna, via Bram kwam ik in contact met je blog. Voel me vereerd mee te mogen lezen, terwijl ik je persoonlijk niet ontmoet heb. Twee jaar geleden kwam ik Bram na jaren weer tegen op de reünie van de middelbare school. Ik was enorm onder de indruk van zijn verhaal over jou en jouw ziekte, maar ook over jullie liefde. En vooral die liefde voor elkaar spat er (ook van een afstand door een buitenstaander te zien) echt vanaf. Dankjewel dat ik mee mag lezen, mee mag relativeren, mee mag nadenken over het leven, over vriendschap en over communiceren. Dank! Lieve groeten, Marlieke

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.